'Stamos em pleno mar... Doudo no espaço
Brinca o luar — dourada borboleta;
E as vagas após ele correm... cansam
Como turba de infantes inquieta.
Sanderlei Silveira - 2024-01-09T15:35-03:00 - BR ∞ L
'Stamos em pleno mar... Doudo no espaço
Brinca o luar — dourada borboleta;
E as vagas após ele correm... cansam
Como turba de infantes inquieta.
'Stamos em pleno mar... Do firmamento
Os astros saltam como espumas de ouro...
O mar em troca acende as ardentias,
— Constelações do líquido tesouro...
'Stamos em pleno mar... Dois infinitos
Ali se estreitam num abraço insano,
Azuis, dourados, plácidos, sublimes...
Qual dos dous é o céu? qual o oceano?...
'Stamos em pleno mar. . . Abrindo as velas
Ao quente arfar das virações marinhas,
Veleiro brigue corre à flor dos mares,
Como roçam na vaga as andorinhas...
Donde vem? onde vai? Das naus errantes
Quem sabe o rumo se é tão grande o espaço?
Neste saara os corcéis o pó levantam,
Galopam, voam, mas não deixam traço.
Bem feliz quem ali pode nest'hora
Sentir deste painel a majestade!
Embaixo — o mar em cima — o firmamento...
E no mar e no céu — a imensidade!
Oh! que doce harmonia traz-me a brisa!
Que música suave ao longe soa!
Meu Deus! como é sublime um canto ardente
Pelas vagas sem fim boiando à toa!
Homens do mar! ó rudes marinheiros,
Tostados pelo sol dos quatro mundos!
Crianças que a procela acalentara
No berço destes pélagos profundos!
Esperai! esperai! deixai que eu beba
Esta selvagem, livre poesia
Orquestra — é o mar, que ruge pela proa,
E o vento, que nas cordas assobia...
Por que foges assim, barco ligeiro?
Por que foges do pávido poeta?
Oh! quem me dera acompanhar-te a esteira
Que semelha no mar — doudo cometa!
Albatroz! Albatroz! águia do oceano,
Tu que dormes das nuvens entre as gazas,
Sacode as penas, Leviathan do espaço,
Albatroz! Albatroz! dá-me estas asas.
II
Que importa do nauta o berço,
Donde é filho, qual seu lar?
Ama a cadência do verso
Que lhe ensina o velho mar!
Cantai! que a morte é divina!
Resvala o brigue à bolina
Como golfinho veloz.
Presa ao mastro da mezena
Saudosa bandeira acena
As vagas que deixa após.
Do Espanhol as cantilenas
Requebradas de langor,
Lembram as moças morenas,
As andaluzas em flor!
Da Itália o filho indolente
Canta Veneza dormente,
— Terra de amor e traição,
Ou do golfo no regaço
Relembra os versos de Tasso,
Junto às lavas do vulcão!
O Inglês — marinheiro frio,
Que ao nascer no mar se achou,
(Porque a Inglaterra é um navio,
Que Deus na Mancha ancorou),
Rijo entoa pátrias glórias,
Lembrando, orgulhoso, histórias
De Nelson e de Aboukir.. .
O Francês — predestinado —
Canta os louros do passado
E os loureiros do porvir!
Os marinheiros Helenos, Que a vaga jônia criou,
Belos piratas morenos. Do mar que Ulisses cortou,
Homens que Fídias talhara, Vão cantando em noite clara
Versos que Homero gemeu ... Nautas de todas as plagas,
Vós sabeis achar nas vagas. As melodias do céu! ...
III
Desce do espaço imenso, ó águia do oceano!
Desce mais ... inda mais... não pode olhar humano
Como o teu mergulhar no brigue voador!
Mas que vejo eu aí... Que quadro d'amarguras!
É canto funeral! ... Que tétricas figuras! ...
Que cena infame e vil... Meu Deus! Meu Deus! Que horror!
IV
Era um sonho dantesco... o tombadilho. Que das luzernas avermelha o brilho.
Em sangue a se banhar. Tinir de ferros... estalar de açoite...
Legiões de homens negros como a noite, Horrendos a dançar...
Negras mulheres, suspendendo às tetas . Magras crianças, cujas bocas pretas
Rega o sangue das mães: Outras moças, mas nuas e espantadas,
No turbilhão de espectros arrastadas, Em ânsia e mágoa vãs!
E ri-se a orquestra irônica, estridente... E da ronda fantástica a serpente
Faz doudas espirais ... Se o velho arqueja, se no chão resvala,
Ouvem-se gritos... o chicote estala. E voam mais e mais...
Presa nos elos de uma só cadeia, A multidão faminta cambaleia,
E chora e dança ali! Um de raiva delira, outro enlouquece,
Outro, que martírios embrutece, Cantando, geme e ri!
No entanto o capitão manda a manobra, E após fitando o céu que se desdobra,
Tão puro sobre o mar, Diz do fumo entre os densos nevoeiros:
Vibrai rijo o chicote, marinheiros! Fazei-os mais dançar!...
E ri-se a orquestra irônica, estridente. . . E da ronda fantástica a serpente
Faz doudas espirais... Qual um sonho dantesco as sombras voam!...
Gritos, ais, maldições, preces ressoam! E ri-se Satanás!...
V
Senhor Deus dos desgraçados! Dizei-me vós, Senhor Deus!
Se é loucura... se é verdade. Tanto horror perante os céus?!
Ó mar, por que não apagas. Co'a esponja de tuas vagas
De teu manto este borrão?... Astros! noites! tempestades!
Rolai das imensidades! Varrei os mares, tufão!
Quem são estes desgraçados . Que não encontram em vós
Mais que o rir calmo da turba. Que excita a fúria do algoz?
Quem são? Se a estrela se cala, Se a vaga à pressa resvala
Como um cúmplice fugaz, Perante a noite confusa...
Dize-o tu, severa Musa, Musa libérrima, audaz!...
São os filhos do deserto, Onde a terra esposa a luz.
Onde vive em campo aberto. A tribo dos homens nus...
São os guerreiros ousados. Que com os tigres mosqueados
Combatem na solidão. Ontem simples, fortes, bravos.
Hoje míseros escravos, Sem luz, sem ar, sem razão. . .
São mulheres desgraçadas, Como Agar o foi também.
Que sedentas, alquebradas, De longe... bem longe vêm...
Trazendo com tíbios passos, Filhos e algemas nos braços,
N'alma — lágrimas e fel... Como Agar sofrendo tanto,
Que nem o leite de pranto. Têm que dar para Ismael.
Lá nas areias infindas, Das palmeiras no país,
Nasceram crianças lindas, Viveram moças gentis...
Passa um dia a caravana, Quando a virgem na cabana
Cisma da noite nos véus ... ... Adeus, ó choça do monte,
... Adeus, palmeiras da fonte!... ... Adeus, amores... adeus!...
Depois, o areal extenso... Depois, o oceano de pó.
Depois no horizonte imenso. Desertos... desertos só...
E a fome, o cansaço, a sede... Ai! quanto infeliz que cede,
E cai p'ra não mais s'erguer!... Vaga um lugar na cadeia,
Mas o chacal sobre a areia . Acha um corpo que roer.
Ontem a Serra Leoa, A guerra, a caça ao leão,
O sono dormido à toa . Sob as tendas d'amplidão!
Hoje... o porão negro, fundo, Infecto, apertado, imundo,
Tendo a peste por jaguar...E o sono sempre cortado
Pelo arranco de um finado, E o baque de um corpo ao mar...
Ontem plena liberdade, A vontade por poder...
Hoje... cúm'lo de maldade, Nem são livres p'ra morrer.
Prende-os a mesma corrente. — Férrea, lúgubre serpente —
Nas roscas da escravidão. E assim zombando da morte,
Dança a lúgubre coorte. Ao som do açoute... Irrisão!...
Senhor Deus dos desgraçados! Dizei-me vós, Senhor Deus,
Se eu deliro... ou se é verdade. Tanto horror perante os céus?!...
Ó mar, por que não apagas. Co'a esponja de tuas vagas
Do teu manto este borrão? Astros! noites! tempestades!
Rolai das imensidades! Varrei os mares, tufão! ...
VI
Existe um povo que a bandeira empresta. P'ra cobrir tanta infâmia e cobardia!...
E deixa-a transformar-se nessa festa. Em manto impuro de bacante fria!...
Meu Deus! meu Deus! mas que bandeira é esta, Que impudente na gávea tripudia?
Silêncio. Musa... chora, e chora tanto. Que o pavilhão se lave no teu pranto! ...
Auriverde pendão de minha terra, Que a brisa do Brasil beija e balança,
Estandarte que a luz do sol encerra E as promessas divinas da esperança...
Tu que, da liberdade após a guerra, Foste hasteado dos heróis na lança
Antes te houvessem roto na batalha, Que servires a um povo de mortalha!...
Fatalidade atroz que a mente esmaga! Extingue nesta hora o brigue imundo
O trilho que Colombo abriu nas vagas, Como um íris no pélago profundo!
Mas é infâmia demais! ... Da etérea plaga. Levantai-vos, heróis do Novo Mundo!
Andrada! arranca esse pendão dos ares! Colombo! fecha a porta dos teus mares!
Χρωματίσαμε στη θάλασσα ... χρυσό στο διάστημα
Παίξτε το φως του φεγγαριού - χρυσή πεταλούδα.
Και οι κενές θέσεις μετά το τρέξιμο ... κουρασμένος
Ως μπανιέρα των βρεφών ανήσυχη.
Χρωματίσαμε στη θάλασσα ... του στερέωσης
Τα αστέρια πηδούν σαν χρυσό αφρό ...
Η θάλασσα σε αντιστροφή φωτίζει τα αράχνα,
- αστερισμοί του υγρού θησαυρού ...
Είμαστε στη θάλασσα ... δύο άπειρα
Εκεί περιορίζονται σε μια τρελή αγκαλιά,
Μπλε, χρυσό, placid, sublime ...
Ποιος είναι ο ουρανός; Τι είναι ο ωκεανός; ...
Χρωματίσαμε στη θάλασσα. . . Άνοιγμα των κεριών
Στις ζεστές στροφές θαλάσσιων,
Το Briga Sailboat τρέχει στο λουλούδι των θαλασσών,
Πώς τα χελιδόνια στην κενή θέση ...
Πού έρχεσαι; που πας? Παραπλανητικός Saus
Ποιος γνωρίζει την πορεία αν ο χώρος είναι τόσο μεγάλος;
Σε αυτό το saura τα βήματα η σκόνη ανύψωση,
Galop, Fly, αλλά δεν αφήνει κανένα ίχνος.
Πολύ χαρούμενος που μπορεί εκεί
Νιώστε αυτό το πάνελ την Αυτού Μεγαλειότητα!
Κάτω - Η θάλασσα στην κορυφή - το στερέωμα ...
Και στη θάλασσα και στον ουρανό - την πολυτέλεια!
Ω! Τι γλυκιά αρμονία μου φέρνει το αεράκι!
Τι μαλακή μουσική στο The Distance ακούγεται!
Θεέ μου! Πώς είναι μια καυτή γωνιά εξαιρετική
Για τις ατελείωτες κενές θέσεις που επιπλέουν για τίποτα!
Άνδρες της θάλασσας! O Rudes Sailors,
Φρυγμένο από τον ήλιο των τεσσάρων κόσμων!
Παιδιά που την αγαπούσαν
Στο παχνί αυτών των βαθιών βημάτων!
Περίμενε! Περίμενε! Επιτρέψτε με να πιω
Αυτή η άγρια, ελεύθερη ποίηση
Ορχήστρα - είναι η θάλασσα, η οποία βρυχάται από το τόξο,
Και ο άνεμος, ο οποίος στα σχοινιά σφυρίχτρα ...
Γιατί ξεφεύγεις έτσι, ελαφρύ σκάφος;
Γιατί παίρνετε από τον ποιητή;
Ω! Μακάρι να σας συνοδεύσω στο διάδρομο
Τι παρόμοιο στη θάλασσα - χρυσό κομήτη!
Αλμπατρός! Αλμπατρός! Ωκεανός αετός,
Εσύ που κοιμάσαι από τα σύννεφα μεταξύ των γάζας,
Ανακινήστε τα φτερά, Leviathan από το διάστημα,
Αλμπατρός! Αλμπατρός! Δώσε μου αυτά τα φτερά.
Ii
Αυτό έχει σημασία από το Nauta the Cradle,
Πού είσαι γιος, ποιο είναι το σπίτι σου;
Λατρεύει το ρυθμό του στίχου
Που σας διδάσκει την παλιά θάλασσα!
Κάντη! Αυτός ο θάνατος είναι θεϊκός!
Γλιστρήστε τη boliga στη Bolina
Ως γρήγορο δελφίνι.
Mezena's Mast
Υγειονομική σημαία
Τις κενές θέσεις που αφήνετε μετά.
Από τα ισπανικά ως Cantilens
Απαιτήσεις Langor,
Θυμηθείτε τα σκοτεινά κορίτσια,
Οι Ανδαλές στο Λουλούδι!
Από την Ιταλία ο τεμπέλης γιος
Τραγουδάει αδρανή Βενετία,
- Γη αγάπης και προδοσίας,
Ή ο Κόλπος στο Regaço
Θυμηθείτε τους στίχους του Tasso,
Δίπλα στις Lavas Volcano!
Τα αγγλικά - κρύος ναυτικός,
Ότι στη θάλασσα βρέθηκε,
(Επειδή η Αγγλία είναι πλοίο,
Ότι ο Θεός στο σημείο έχει αγκυροβολήσει),
Rijo ψάλλει δόξα,
Θυμόμαστε, περήφανοι, ιστορίες
Nelson και Aboukir ...
Τα γαλλικά - προκαθορισμένα -
Τραγουδήστε τις δάφνες του παρελθόντος
Και το λουρίρο του Πορβίρ!
Οι ναυτικοί της Helenos, που δημιούργησε η κενή θέση του Jonia,
Όμορφοι πειρατές μελαχρινή. Από τη θάλασσα που κόβει ο Οδυσσέας,
Άνδρες που πραγματοποίησαν οι Φυδίες, τραγουδούν σε καθαρή νύχτα
Στίχοι που ο Ομέρο μουρμούρισε ... Ναυές όλων των πληγών,
Ξέρετε πώς να βρείτε στις κενές θέσεις. Οι μελωδίες του ουρανού! ...
Iii
Κατεβείτε από τον τεράστιο χώρο, O Eagle of the Ocean!
Κατεβείτε περισσότερο ... Μελετήστε περισσότερα ... δεν μπορεί να εμφανιστεί ανθρώπινη εμφάνιση
Πώς βουτάς στον αγώνα που πετάει!
Αλλά τι βλέπω εκεί ... τι ζωγραφική πικρία!
Είναι κηδεία τραγουδιού! ... Τι τετριμμένες φιγούρες! ...
Τι περίφημη και κακή σκηνή ... Θεέ μου! Θεέ μου! Τι τρομερό!
Iv
Ήταν ένα Dantesque Dream ... η πτώση. Αυτό του Luzernas κοκκινίζει τη λάμψη.
Στο αίμα για μπάνιο. Irine of Irons ... ακόμα κάμερα ...
Λεγεώνες μαύρων ανδρών όπως η νύχτα, φρικιαστικά να χορέψουν ...
Μαύρες γυναίκες, αναστέλλοντας τα βυζιά. Άπαχα παιδιά, των οποίων τα μαύρα στόματα
Μοιράζει το αίμα των μητέρων: άλλα κορίτσια, αλλά γυμνά και έκπληκτοι,
Στον ανεμοστρόβιλο φάσματος, προθυμία και πληγωμένη μάταια!
Και γελάει την ειρωνική, συγκλονιστική ορχήστρα ... και από τον φανταστικό γύρο
Κάνει διπλή σπείρα ... αν ο γέρος αψίδωση, αν στο πάτωμα γλιστρά,
Οι κραυγές ακούγονται ... οι ρωγμές του μαστίγια. Και πετάξτε όλο και περισσότερο ...
Παγιδευμένος στους συνδέσμους μιας ενιαίας αλυσίδας, το πεινασμένο πλήθος που συντρίβει,
Και κραυγές και χοροί εκεί! Ένα από τα λύσσα, ένας άλλος τρελαίνεται,
Ένας άλλος, ο συμπλέκτης μαρτύρων, τραγουδώντας, γκρίνια και γέλια!
Ωστόσο, ο καπετάνιος στέλνει τον ελιγμό, και αφού κοιτάζει τον ουρανό που ξεδιπλώνεται,
Τόσο καθαρό στη θάλασσα, λέει καπνό ανάμεσα στην πυκνή ομίχλη:
Vibai Rijo το μαστίγιο, ναύτες! Κάντε τους περισσότερο χορό! ...
Και η ειρωνική, ορχήστρα που γελάει. . . Και από τον φανταστικό γύρο
Κάνει διπλές σπείρες ... τι ονειρεύεται το Donte The Shadows Fly! ...
Κραυγές, hey, κατάρες, προσευχές αντηχούν! Και γελάει τον Σατανά! ...
V
Κύριε θεός των μπάσταρδων! Πες μου, Κύριε Θεέ!
Αν είναι τρελό ... αν είναι αλήθεια. Τόσο μεγάλη φρίκη πριν από τους ουρανούς;!
Ω Θάλασσα, γιατί δεν βγαίνεις έξω. Σφουγγάρι Co'a των κενών σας εργασιών
Από το μανδύα σας αυτό το θόλωμα; ... Άστρος! Νύχτες! Καταιγίδες!
Κύλιση των ασυμφωνιών! Σάρωσα τις θάλασσες, τυφώνα!
Ποιοι είναι αυτοί οι μπάσταρδοι. Που δεν βρίσκουν μέσα σου
Περισσότερο από το ήρεμο γέλιο του όχλου. Τι ενθουσιάζει τη μανία του βασανιστή;
Ποιοι είναι; Εάν το αστέρι είναι σιωπηλό, αν το μέρος βιάζεται
Σαν φευγαλέος συνεργός, πριν από τη μπερδεμένη νύχτα ...
Σας λένε, σοβαρή μούσα, ελευθερία, τολμηρή! ...
Είναι τα παιδιά της ερήμου, όπου η γυναίκα της Γης το φως.
Όπου ζει στο ανοιχτό πεδίο. Η φυλή των γυμνών ανδρών ...
Είναι οι τολμηροί πολεμιστές. Ότι με τους τίγρεις
Πολεμήστε στη μοναξιά. Χθες απλό, ισχυρό, γενναίο.
Σήμερα μετρά τους σκλάβους, χωρίς φως, χωρίς αέρα, χωρίς λόγο. . .
Είναι απογοητευμένες γυναίκες, όπως ήταν και άγαρ.
Πόσο διψασμένος, άκουσε, από μακριά ... πολύ μακριά ...
Φέρνοντας με τα βήματα τυπογραφίας, τα παιδιά και τις χειροπέδες στα χέρια,
Στην ψυχή - δάκρυα και χάλια ... ως άγαρ που πάσχει τόσο πολύ,
Όπως το γάλα των δακρύων. Πρέπει να δώσουν στον Ishmael.
Εκεί στις παραβιασμένες άμμους, από την Παλειά στη χώρα,
Τα όμορφα παιδιά γεννήθηκαν, ζούσαν απαλά κορίτσια ...
Περάστε το τροχόσπιτο μια μέρα, όταν η Παναγία στην καμπίνα
Λεπτό της νύχτας στα πέπλα ... ... αντίο, O Slip of the Mount,
... αντίο, Palmeiras da Fonte! ... ... αντίο, αγαπά ... αντίο! ...
Στη συνέχεια, η εκτεταμένη άμμος ... τότε ο ωκεανός της σκόνης.
Στη συνέχεια στον τεράστιο ορίζοντα. Ερήμους ... μόνο ερήμους ...
Και πείνα, κόπωση, δίψα ... Ω! ως ατυχές που δίνει,
Και πέφτει για όχι περισσότερο s'erguer! ... ένα μέρος στη φυλακή,
Αλλά το τσακάλι πάνω από την άμμο. Βρίσκει ένα σώμα που γκρεμίζει.
Χθες η λιοντάρι, ο πόλεμος, το κυνήγι για το λιοντάρι,
Ο ύπνος κοιμήθηκε για τίποτα. Κάτω από τις σκηνές του Broad!
Σήμερα ... η μαύρη βάση, βαθιά, μολυσματική, σφιχτή, βρώμικη,
Έχοντας την πανούκλα για το jaguar ... και ο ύπνος πάντα κόβεται
Από την αρχή ενός θεωρούμενου, και το θόρυβο ενός σώματος στη θάλασσα ...
Χθες πλήρη ελευθερία, η βούληση για εξουσία ...
Σήμερα ... cum'lo του κακού, δεν είναι καν ελεύθεροι να πεθάνουν.
Να τους συλλάβει το ίδιο ρεύμα. - Σιδηρόδρομος, ήπιο φίδι -
Στα νήματα της δουλείας. Και τόσο κοροϊδεύοντας το θάνατο,
Χορέψτε την αηδιαστική κοόρτη. Στον ήχο του βίντεο ... άρδευση! ...
Κύριε θεός των μπάσταρδων! Πες μου, Κύριε Θεέ,
Αν είμαι παραπλανητικός ... ή αν είναι αλήθεια. Τόσο μεγάλη φρίκη πριν από τους ουρανούς;! ...
Ω Θάλασσα, γιατί δεν βγαίνεις έξω. Σφουγγάρι Co'a των κενών σας εργασιών
Του μανδύα σας αυτή τη θολότητα; Αστέρια! Νύχτες! Καταιγίδες!
Κύλιση των ασυμφωνιών! Σάρωσα τις θάλασσες, τυφώνα! ...
ΕΙΔΕ
Υπάρχει ένας λαός που προσδίδει η σημαία. Για να καλύψετε τόσα την αηδία και τη δειλία! ...
Και αφήστε την να γίνει αυτό το κόμμα. Στο ακάθαρτο μανδύα του κρύου κακοποιού! ...
Θεέ μου! Θεέ μου! Αλλά ποια σημαία είναι αυτή, τι αδιέξοδο στο Gávea Tripudia;
Σιωπή. Musa ... κραυγές, και κραυγές τόσο πολύ. Είθε το περίπτερο να πλυθεί στο κλάμα σας! ...
Auriverde κρέμονται από τη γη μου, ότι το αεράκι των φιλιών και των ισορροπιών της Βραζιλίας,
Estandar ότι το φως του ήλιου τελειώνει και οι θεϊκές υποσχέσεις της ελπίδας ...
Εσείς που, για την ελευθερία μετά τον πόλεμο, μεγάλωσες από ήρωες στο δόρυ
Πριν υπήρχε ο Roto στη μάχη, η οποία εξυπηρετεί έναν κάλυμμα! ...
Ατρόμητος θάνατος που το μυαλό συντρίβει! Σβήνει αυτή τη στιγμή το αρχείο
Η σιδηροτροχιά που άνοιξε ο Κολόμβος στις κενές θέσεις, όπως μια ίριδα στο βαθύ Πελγουό!
Αλλά είναι πάρα πολύ ανεπαρκής! ... από την αιθέρια πανούκλα. Rise Up, Heroes of the New World!
Andrada! Τραβήξτε αυτό το πανό του αέρα! Κολόμπο! Κλείνει την πόρτα των θαλασσών σας!