คนไม่รู้จักพอ ให้ดีเท่าไรก็คงไม่พอใจ
หรือต้องเสียสิ่งนั้นไป จึงจะเห็นคุณค่าของมัน
เสื้อตัวเก่าตัวรัก แม้จะถูกซักตากแดดร้อยครั้ง
ก็ยังเป็นตัวนั้น ถ้าเธอยังอยากสวมใส่
คนไม่รู้จักพอ ให้ดีเท่าไรก็คงไม่พอใจ
หรือต้องเสียสิ่งนั้นไป จึงจะเห็นคุณค่าของมัน
เสื้อตัวเก่าตัวรัก แม้จะถูกซักตากแดดร้อยครั้ง
ก็ยังเป็นตัวนั้น ถ้าเธอยังอยากสวมใส่
ฉันคนเก่าคนเดิม ที่เธอเคยชื่นชมวันนั้น
นับวันคุณค่าของฉันนั้นหมดหายไป
คำบอกรักที่มันเคยหวาน พอพูดนานนานก็จืดจางไป
และความห่วงใย ก็กลายเป็นความน่ารำคาญ
ของที่เคยใช้ พอได้ใหม่ก็ทอดทิ้งมัน
เธอเลยลืมฉัน เมื่อตอนมีเขาเข้ามา
นี่ใช่ไหมได้ใหม่ลืมเก่า
นี่ใช่ไหมที่ลืมเราหมดแล้ว
นี่ใช่ไหมเค้าเรียกกินแห้วหรือขวัดด้งเปล่า
ตอนรักกันสัญญิงสัญญา
จะปรารถนาแค่เพียงตัวเรา
สุดท้ายน้ำตาต้องเช็ดหัวเข่า อีกแล้ว